Wenecja Bydgoska to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Bydgoszczy, położone w obrębie Starego Miasta i stanowiące najbardziej chyba charakterystyczną i unikatową atrakcję turystyczną miasta. Swą nazwę zawdzięcza ono podobieństwu do tej prawdziwej, „pociętej” kanałami zabudowy północnowłoskiej Wenecji.

Wenecję Bydgoską stanowi ciąg XIX-wiecznych kamienic, ustawionych wzdłuż rzeki Młynówki, naprzeciwko Wyspy Młyńskiej. Obejmuje ona zabudowania leżące przy ulicach: Długiej, Przyrzecze, Poznańskiej, Wełniany Rynek, Świętej Trójcy i Czartoryskiego.

Właścicielami budowanych nad Młynówką kamienic byli przeważnie kupcy, rzemieślnicy i fabrykanci, toteż oprócz zwykłych budynków mieszkalnych, znajdowały się tam także zakłady, warsztaty i fabryki. Położenie nad rzeką było nadzwyczaj korzystne, ponieważ znacznie ułatwiało transport towarów.

W kompleksie tworzącym Wenecję Bydgoską mieściła się między innymi fabryka czekolady i wyrobów cukierniczych „Lukullus” (dzisiejsza „Jutrzenka”), farbiarnia niemieckiego przemysłowca Wilhelma Koppa, rafineria spirytusu Augusta Franke, drukarnia „Dziennika Bydgoskiego”, a także piekarnie, fabryka papierosów, a nawet tartak.

Obecnie, w dobrze zachowanych kamienicach wzdłuż Młynówki mieszczą się restauracje, herbaciarnie i galerie.

Zabudowę Wenecji Bydgoskiej podzielić można na trzy części:

wschodnią, obejmującą najstarsze, powstałe na Wenecji budynki przy ulicy Przyrzecze; do niedawna znajdował się tu okazały, charakterystyczny (widniejący często na pocztówkach) piętrowy dom z balkonami i poddaszem, nazywany potocznie „Galeriowcem”; niestety w 1990 roku, ze względu na bardzo zły stan techniczny, budynek ten został rozebrany
południową, obejmującą zabudowę przy ulicach Długiej, Wełniany Rynek i Poznańskiej; wiele, znajdujących się w tej części, budynków wymaga jak najszybszego remontu; ze względu na zastosowaną tu, ze względu na strome ukształtowanie terenu, budowę tarasową, część południowa Wenecji Bydgoskiej wygląda jakby została zbudowana z klocków
zachodnią, obejmującą budowle, znajdujące się przy ulicach Św. Trójcy oraz Czartoryskiego; dominuje tu architektura poprzemysłowa; tutaj właśnie mieściła się farbiarnia Wilhelma Koppa, rafineria spirytusu Augusta Franke i inne zakłady przemysłowe.

Kamienice nad Młynówką zachowały się w części w swoim pierwotnym stanie. Część budynków wymaga jednak gruntownego remontu.

Jako że Wenecja Bydgoska od lat 90. stawała się coraz bardziej popularna wśród, odwiedzających Bydgoszcz, turystów, władze miasta zdecydowały się na rewitalizację tego charakterystycznego zakątka. W 2002 roku zbudowano „Bulwar Wenecki”, prowadzący wąską, brukowaną aleją wzdłuż linii nadrzecznych kamienic aż do Mostu Focha, oddzielony od Młynówki stylowymi barierkami. Miasto ma w planach dalsze zabiegi renowacyjne i konserwatorskie, ale ograniczona ilość pieniędzy w budżecie opóźnia rozpoczęcie prac.

W 2008 roku Wenecja Bydgoska posłużyła reżyserowi Andrzejowi Maleszcze jako plan zdjęciowy, skierowanego głównie do małych widzów, filmu „Magiczne drzewo”.